"Μας συμβούλευε πως ό,τι και να μας συμβεί, να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και να ξαναρχίζουμε την προσπάθεια.
Με καινούργια δύναμη, αφήνοντας τα άσχημα πίσω..."
Η αφορμή για να τη γνωρίσουμε είναι το ξεχωριστό της παιδικό βιβλίο - βιογραφία, «Στέλιος Κυριακίδης. Ο άνθρωπος που έτρεξε για έναν ολόκληρο λαό», από τις εκδόσεις Πατάκη, αφιερωμένο στη ζωή του παππού της, του θρυλικού µαραθωνοδρόµου Στέλιου Κυριακίδη.
Ένα βιβλίο - ύµνος στην αισιοδοξία και τη δύναµη της ψυχής, που όλα τα µπορεί όταν έχει στόχο!
Την συναντήσαµε στο σπίτι της στη Φιλοθέη και σε µια συνέντευξη από καρδιάς, µας εκμυστηρεύεται τις αναµνήσεις της. Τον παππού να κυκλοφορεί καθημερινά µε σακάκι, γραβάτα και ασορτί καπέλο και πάντα πάνω στο αγαπημένο του ποδήλατο. «Μόλις έβλεπαν κάποιον πάνω σε ένα ποδήλατο µε καπέλο ήξεραν ότι ήταν ο Κυριακίδης. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τις πολυτέλειες» λέει χαρακτηριστικά...
Ποιες εικόνες έχουν γραφτεί ανεξίτηλα στη μνήμη σας, από την παιδική σας ηλικία, με τον παππού Στέλιο Κυριακίδη;
Ήμουν πολύ τυχερή να έχω κοντά μου τον παππού μου μέχρι τα 20 μου χρόνια! Μικρά παιδιά ακόμα, μας έπαιρνε με τον αδελφό μου για να πάμε βόλτα. Χρειαζόμασταν δυο ώρες τουλάχιστον για να διανύσουμε τα 200 μέτρα από τη γωνία της Κουμπάρη μέχρι το Σύνταγμα, από τον κόσμο που τον σταματούσε και τον χαιρετούσε και εμείς κοιτιόμασταν με τον αδερφό μου και λέγαμε “όοοχιιι πάλι…”. Για εμάς τα μικρά παιδιά ήταν ο παππούς μας και εκείνοι μας τον στερούσαν!
Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας µε τον Γιώργο Σγουρό που υπογράφει και την τόσο ωραία εικονογράφηση;
Όταν βρέθηκε ο Γιώργος Σγουρός στο δρόµο µου, αποφασίσαµε να γράψουµε αυτό το παιδικό βιβλίο. Μέχρι τότε οι ιστορίες για τον παππού µου ήταν εκεί… καθηµερινά. Από µικρό παιδί, τις άκουγα… Όταν πέρσι άρχισα να ξαναδιαβάζω τα ντοκουµέντα και να γράφω, είδα τα γεγονότα από άλλη οπτική γωνία. Τι σήµαινε αυτή η σωτήρια προσφορά του παππού µου στους πεινασµένους Έλληνες εκείνη τη δύσκολη μεταπολεμική εποχή και γιατί είχε τέτοια αναγνώριση όσο ζούσε. Μέχρι τότε ήταν όλα δεδοµένα, όπως άλλωστε αισθάνεται ένα παιδί για τον παππού του…
Τι άλλαξε στα συναισθήματά σας στην πορεία του χρόνου;
Αποκτώντας με τα χρόνια και εγώ τα δικά μου βιώματα, τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις πήραν άλλο χρώμα, το ίδιο και η ύπαρξη αυτού του ανθρώπου στη ζωή μου για τόσα χρόνια. Βλέποντας πόσο κόπο, θέληση και δύναμη χρειάζεται να πετύχεις οτιδήποτε βάλεις στο μυαλό σου - την ψυχή σου. Πόσο σημαντικό είναι να αγωνίζεσαι για ένα μεγάλο σκοπό και όχι απλώς για να κερδίσεις τον συναγωνιστή σου ή το προσωπικό σου ρεκόρ. Ως ερασιτέχνης αθλήτρια και εγώ, συνειδητοποιούσα τι θα πει το μυαλό να καθοδηγεί το σώμα. Πόσο δύσκολο είναι την ώρα που είσαι κουρασμένος, ξεθεωμένος, να καταφέρνεις να ξεπερνάς τον εαυτό σου και πόσο ΟΛΑ είναι μέσα στο μυαλό μας, ανάλογα με το στόχο μας και τις αξίες μας. Πόσο εύκολο είναι να το βάζεις κάτω, αντί να προσπαθείς ξανά και ξανά. Η ζωή δεν είναι μόνο νίκες, αλλά και πάρα πολλές ήττες! Πως τις περισσότερες φορές ο φόβος της αποτυχίας είναι αυτός που μας εμποδίζει να ξαναπροσπαθήσουμε... Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που ξεκίνησε από το µικρό χωριό του χωρίς µέσα και έφτασε στα 36 του να βοηθά την πατρίδα του, την Ελλάδα. Με το “Πακέτο Κυριακίδη” που συνέλεξε (σιτηρά, ρούχα, κουβέρτες), αλλά µέχρι και τον Πρόεδρο Τρούµαν των ΗΠΑ να βλέπει τον κοκαλιάρη Έλληνα αθλητή να κάνει γνωστή την κατάσταση της χώρας του, επισπεύδοντας έτσι την βοήθεια της Αμερικής στην Ελλάδα, ευαισθητοποιώντας τη µισή υφήλιο και αποδεικνύοντας ότι όλα είναι δυνατά, εάν το πιστεύουµε εµείς οι ίδιοι.
Γιατί ένα βιβλίο για παιδιά;
Το µέλλον της χώρας µας είναι τα µικρά παιδιά και τέτοιες ιστορίες θα µπορούσαν να εµπνεύσουν τη νεότερη γενιά, δίνοντάς τους την Αξία της προσπάθειας και της προσφοράς στους άλλους, σε συνδυασµό µε την αγάπη για τον αθλητισµό. Ιστορίες τέτοιων ανθρώπων είναι ωραίο να µένουν στη µνήµη µας και ίσως να µας γίνονται παραδείγµατα… να μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους … Είναι συγκινητική η ανταπόκριση και το ενδιαφέρον που νιώθω κάθε φορά που παρουσιάζω αυτό το βιβλίο σε κάποιο σχολείο και πόσο σηµαντικές είναι οι ερωτήσεις που µου κάνουν µετά τα παιδιά, κυρίως για το θέµα της επανάληψης της προσπάθειας… Εκεί βρίσκω την επιβράβευση για την πραγµατοποίηση του βιβλίου αυτού!
Τι είναι αυτό που έκανε τον Στέλιο Κυριακίδη έναν ξεχωριστό άνθρωπο;
Αυτό που πραγματικά είναι αξιομνημόνευτο, είναι το γεγονός ότι όσο ζούσε δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να προσφέρει στους συνανθρώπους του. Όταν το 1952 εξελέγη στο συμβούλιο του ΣΕΓΑΣ, ήταν αυτός που θεμελίωσε τον οργανωμένο παιδικό αθλητισμό. Μέχρι τότε οι αθλητικοί όμιλοι προπονούσαν μόνο τους αθλητές. Δεν είχαν προγράμματα για μικρά παιδιά, ώστε να αγαπήσουν τον αθλητισμό και να ξεπηδήσουν έτσι οι μελλοντικοί πρωταθλητές. Με πρωτοβουλία του, έβαλαν στους δήμους τότε γυμναστές τα απογεύματα να πηγαίνουν οι γονείς τα παιδιά τους να γυμναστούν. Ακόμα περισσότερο, όταν το 1956 χρήματα δεν υπήρχαν στο κράτος για να αποκτήσει η Φιλοθέη το δικό της στίβο, ζήτησε από το Δήμο ένα κομμάτι γης και στην κυριολεξία με τα χέρια του και τη βοήθεια όποιου γνώριζε, που έκανε κάποια εργασία στις οικοδομές, τον έφερνε να βοηθήσει εθελοντικά στην κατασκευή του Στίβου της Φιλοθέης.
Πώς του άρεσε να περνάει την ημέρα του…
Το «γυμναστήριο», όπως το έλεγε, που τώρα έχει πάρει και το όνοµα του, ήταν η αγαπημένη του ασχολία. Εκεί περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του, όπου και διετέλεσε πρόεδρός του μέχρι το τέλος της ζωής του. Εκεί ήταν το καθημερινό απογευματινό ραντεβού μας, για να γυμναστούμε, τα «Κυριακιδάκια», όπως μας έλεγαν. Όταν το γυμναστήριο ήταν γεμάτο με κόσμο με τις φόρμες τους, ο παππούς μου έλεγε: “Αχ, τι ωραίο θέαμα είναι αυτό!”. Αντίθετα, κάθε φορά που περνούσαμε από κάποια καφετέρια αναστέναζε: “Αχ, αυτή η νεολαία…. όλο καφέδες πίνει και καπνίζει… Χαραμίζουν τα νιάτα τους!”. Αλλά και όποιος είχε ανάγκη από βοήθεια, τον βοηθούσε όπως μπορούσε. Ακόμα και τα φρούτα από το περιβόλι μας μοίραζε στους αστυνομικούς και τους εργάτες του Δήμου της Φιλοθέης».
Πώς αντιμετώπιζε τις αναποδιές της ζωής και τι σας συμβούλευε;
Έθετε πάντα τους στόχους του και έβαζε το κεφάλι κάτω και προχωρούσε. Μας έλεγε… να μην ξεχνάμε ότι “η ζωή είναι καθημερινά ένας Ατελείωτος Αγώνας”. Εμείς πάμε τη ζωή εκεί που θέλουμε, με το πώς αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά. “Να κάνετε πράγματα συνέχεια και να μην κάθεστε”. Μας συμβούλευε πως ό,τι και να μας συμβεί, να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και να ξαναρχίζουμε την προσπάθεια. Με καινούργια δύναμη, αφήνοντας τα άσχημα πίσω, όπως έκανε εκείνος με την πρώτη αποτυχημένη προσπάθειά του στη Βοστόνη, που τον πείσμωσε περισσότερο...
Πώς πήρατε την απόφαση γι’ αυτό το βιβλίο;
Έχοντας τέτοια ακούσµατα από µικρό παιδί από τον παππού µου, πώς θα µπορούσα να κάνω διαφορετικά από το να προσφέρω και εγώ τα έσοδα από τη συγγραφή του βιβλίου αυτού σε φιλανθρωπικά Σωματεία για τα παιδιά, µέσω του μη κερδοσκοπικού Σωματείου «Lifeline Hellas» που είμαι μέλος του Δ.Σ. τα τελευταία 12 χρόνια και του «Μαζί για το παιδί», αλλά και να κάνω γνωστή την ιστορία αυτή, παρουσιάζοντάς την σε όσα περισσότερα σχολεία και ιδρύµατα µπορώ.
Σας ευχαριστούμε!
Στέλιος Κυριακίδης - Ο άνθρωπος που έτρεξε για έναν ολόκληρο λαό
Το πείσμα και η αφοσίωσή του στη μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, τον έκαναν να ξεπεράσει τον εαυτό του και να πετύχει το ακατόρθωτο!
Το 1946 γίνεται ο 50ός Διεθνής Μαραθώνιος της Βοστόνης, η πρώτη μεγάλη αθλητική διοργάνωση μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας μικρόσωμος και υποσιτισμένος Έλληνας αθλητής έχει ξεπουλήσει τα υπάρχοντά του για να συμμετάσχει στον αγώνα, προκειμένου να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας στη ρημαγμένη από τον πόλεμο πατρίδα του. Οι ελπίδες του για νίκη ελάχιστες, παρά το λαμπρό αθλητικό του παρελθόν. Άλλωστε, οι αμερικανικές εφημερίδες τον αποκαλούν «κοκαλιάρη Έλληνα». Οι γιατροί τού απαγορεύουν να τρέξει λόγω του υποσιτισμού του. Κι όμως, η αποφασιστικότητα, το πείσμα και η αφοσίωσή του στο μεγάλο σκοπό, τον κάνουν να ξεπεράσει τον εαυτό του και να τερματίσει νικητής φωνάζοντας «Για την Ελλάδα!»
Είναι ο Στέλιος Κυριακίδης, ο αθλητής που, χάρη στη νίκη του, κατάφερε να συγκεντρώσει σημαντική ανθρωπιστική και χρηματική βοήθεια για την Ελλάδα των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, συνδέοντας το όνομά του με την αγάπη για τον αθλητισμό και την αξία της προσφοράς. Η ανθρωπιστική βοήθεια (τρόφιμα, ρουχισμός και φάρμακα) και το χρηματικό ποσό των 250.000 δολαρίων που συγκεντρώνει μετά τη νίκη του από τους ομογενείς της Αμερικής, ονομάζεται «Πακέτο Κυριακίδη», κάνοντας αυτή τη νίκη ακόμα πιο μεγάλη στη βασανισμένη Ελλάδα της μετακατοχικής περιόδου. Αναγνωρίζεται ως εθνικός ήρωας και τιμάται για την προσφορά του με το παράσημο του Μεγαλόσταυρου Χρυσού Φοίνικα.
Σύμφωνα με το TheHollywoodReporter.gr αυτή τη στιγμή γυρίζεται ταινία στο Hollywood από τη Disney για τη ζωή του Έλληνα δρομέα με τίτλο «Kyriakides». Το σενάριο της ταινίας θα γράψει ο Bill Wheeler, ενώ στην παραγωγή βρίσκουμε τους Mark Ciardi, Gordon Gray, αλλά και τους Πάρη Κασιδόκωστα και Τέρι Ντούγκας. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο αναμένεται να δούμε τον Tom Hiddleston, πρωταγωνιστής στο «Thor».
Με καινούργια δύναμη, αφήνοντας τα άσχημα πίσω..."
Η αφορμή για να τη γνωρίσουμε είναι το ξεχωριστό της παιδικό βιβλίο - βιογραφία, «Στέλιος Κυριακίδης. Ο άνθρωπος που έτρεξε για έναν ολόκληρο λαό», από τις εκδόσεις Πατάκη, αφιερωμένο στη ζωή του παππού της, του θρυλικού µαραθωνοδρόµου Στέλιου Κυριακίδη.
Ένα βιβλίο - ύµνος στην αισιοδοξία και τη δύναµη της ψυχής, που όλα τα µπορεί όταν έχει στόχο!
Την συναντήσαµε στο σπίτι της στη Φιλοθέη και σε µια συνέντευξη από καρδιάς, µας εκμυστηρεύεται τις αναµνήσεις της. Τον παππού να κυκλοφορεί καθημερινά µε σακάκι, γραβάτα και ασορτί καπέλο και πάντα πάνω στο αγαπημένο του ποδήλατο. «Μόλις έβλεπαν κάποιον πάνω σε ένα ποδήλατο µε καπέλο ήξεραν ότι ήταν ο Κυριακίδης. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τις πολυτέλειες» λέει χαρακτηριστικά...
Ποιες εικόνες έχουν γραφτεί ανεξίτηλα στη μνήμη σας, από την παιδική σας ηλικία, με τον παππού Στέλιο Κυριακίδη;
Ήμουν πολύ τυχερή να έχω κοντά μου τον παππού μου μέχρι τα 20 μου χρόνια! Μικρά παιδιά ακόμα, μας έπαιρνε με τον αδελφό μου για να πάμε βόλτα. Χρειαζόμασταν δυο ώρες τουλάχιστον για να διανύσουμε τα 200 μέτρα από τη γωνία της Κουμπάρη μέχρι το Σύνταγμα, από τον κόσμο που τον σταματούσε και τον χαιρετούσε και εμείς κοιτιόμασταν με τον αδερφό μου και λέγαμε “όοοχιιι πάλι…”. Για εμάς τα μικρά παιδιά ήταν ο παππούς μας και εκείνοι μας τον στερούσαν!
Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας µε τον Γιώργο Σγουρό που υπογράφει και την τόσο ωραία εικονογράφηση;
Όταν βρέθηκε ο Γιώργος Σγουρός στο δρόµο µου, αποφασίσαµε να γράψουµε αυτό το παιδικό βιβλίο. Μέχρι τότε οι ιστορίες για τον παππού µου ήταν εκεί… καθηµερινά. Από µικρό παιδί, τις άκουγα… Όταν πέρσι άρχισα να ξαναδιαβάζω τα ντοκουµέντα και να γράφω, είδα τα γεγονότα από άλλη οπτική γωνία. Τι σήµαινε αυτή η σωτήρια προσφορά του παππού µου στους πεινασµένους Έλληνες εκείνη τη δύσκολη μεταπολεμική εποχή και γιατί είχε τέτοια αναγνώριση όσο ζούσε. Μέχρι τότε ήταν όλα δεδοµένα, όπως άλλωστε αισθάνεται ένα παιδί για τον παππού του…
Τι άλλαξε στα συναισθήματά σας στην πορεία του χρόνου;
Αποκτώντας με τα χρόνια και εγώ τα δικά μου βιώματα, τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις πήραν άλλο χρώμα, το ίδιο και η ύπαρξη αυτού του ανθρώπου στη ζωή μου για τόσα χρόνια. Βλέποντας πόσο κόπο, θέληση και δύναμη χρειάζεται να πετύχεις οτιδήποτε βάλεις στο μυαλό σου - την ψυχή σου. Πόσο σημαντικό είναι να αγωνίζεσαι για ένα μεγάλο σκοπό και όχι απλώς για να κερδίσεις τον συναγωνιστή σου ή το προσωπικό σου ρεκόρ. Ως ερασιτέχνης αθλήτρια και εγώ, συνειδητοποιούσα τι θα πει το μυαλό να καθοδηγεί το σώμα. Πόσο δύσκολο είναι την ώρα που είσαι κουρασμένος, ξεθεωμένος, να καταφέρνεις να ξεπερνάς τον εαυτό σου και πόσο ΟΛΑ είναι μέσα στο μυαλό μας, ανάλογα με το στόχο μας και τις αξίες μας. Πόσο εύκολο είναι να το βάζεις κάτω, αντί να προσπαθείς ξανά και ξανά. Η ζωή δεν είναι μόνο νίκες, αλλά και πάρα πολλές ήττες! Πως τις περισσότερες φορές ο φόβος της αποτυχίας είναι αυτός που μας εμποδίζει να ξαναπροσπαθήσουμε... Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που ξεκίνησε από το µικρό χωριό του χωρίς µέσα και έφτασε στα 36 του να βοηθά την πατρίδα του, την Ελλάδα. Με το “Πακέτο Κυριακίδη” που συνέλεξε (σιτηρά, ρούχα, κουβέρτες), αλλά µέχρι και τον Πρόεδρο Τρούµαν των ΗΠΑ να βλέπει τον κοκαλιάρη Έλληνα αθλητή να κάνει γνωστή την κατάσταση της χώρας του, επισπεύδοντας έτσι την βοήθεια της Αμερικής στην Ελλάδα, ευαισθητοποιώντας τη µισή υφήλιο και αποδεικνύοντας ότι όλα είναι δυνατά, εάν το πιστεύουµε εµείς οι ίδιοι.
Γιατί ένα βιβλίο για παιδιά;
Το µέλλον της χώρας µας είναι τα µικρά παιδιά και τέτοιες ιστορίες θα µπορούσαν να εµπνεύσουν τη νεότερη γενιά, δίνοντάς τους την Αξία της προσπάθειας και της προσφοράς στους άλλους, σε συνδυασµό µε την αγάπη για τον αθλητισµό. Ιστορίες τέτοιων ανθρώπων είναι ωραίο να µένουν στη µνήµη µας και ίσως να µας γίνονται παραδείγµατα… να μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους … Είναι συγκινητική η ανταπόκριση και το ενδιαφέρον που νιώθω κάθε φορά που παρουσιάζω αυτό το βιβλίο σε κάποιο σχολείο και πόσο σηµαντικές είναι οι ερωτήσεις που µου κάνουν µετά τα παιδιά, κυρίως για το θέµα της επανάληψης της προσπάθειας… Εκεί βρίσκω την επιβράβευση για την πραγµατοποίηση του βιβλίου αυτού!
Τι είναι αυτό που έκανε τον Στέλιο Κυριακίδη έναν ξεχωριστό άνθρωπο;
Αυτό που πραγματικά είναι αξιομνημόνευτο, είναι το γεγονός ότι όσο ζούσε δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να προσφέρει στους συνανθρώπους του. Όταν το 1952 εξελέγη στο συμβούλιο του ΣΕΓΑΣ, ήταν αυτός που θεμελίωσε τον οργανωμένο παιδικό αθλητισμό. Μέχρι τότε οι αθλητικοί όμιλοι προπονούσαν μόνο τους αθλητές. Δεν είχαν προγράμματα για μικρά παιδιά, ώστε να αγαπήσουν τον αθλητισμό και να ξεπηδήσουν έτσι οι μελλοντικοί πρωταθλητές. Με πρωτοβουλία του, έβαλαν στους δήμους τότε γυμναστές τα απογεύματα να πηγαίνουν οι γονείς τα παιδιά τους να γυμναστούν. Ακόμα περισσότερο, όταν το 1956 χρήματα δεν υπήρχαν στο κράτος για να αποκτήσει η Φιλοθέη το δικό της στίβο, ζήτησε από το Δήμο ένα κομμάτι γης και στην κυριολεξία με τα χέρια του και τη βοήθεια όποιου γνώριζε, που έκανε κάποια εργασία στις οικοδομές, τον έφερνε να βοηθήσει εθελοντικά στην κατασκευή του Στίβου της Φιλοθέης.
Πώς του άρεσε να περνάει την ημέρα του…
Το «γυμναστήριο», όπως το έλεγε, που τώρα έχει πάρει και το όνοµα του, ήταν η αγαπημένη του ασχολία. Εκεί περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του, όπου και διετέλεσε πρόεδρός του μέχρι το τέλος της ζωής του. Εκεί ήταν το καθημερινό απογευματινό ραντεβού μας, για να γυμναστούμε, τα «Κυριακιδάκια», όπως μας έλεγαν. Όταν το γυμναστήριο ήταν γεμάτο με κόσμο με τις φόρμες τους, ο παππούς μου έλεγε: “Αχ, τι ωραίο θέαμα είναι αυτό!”. Αντίθετα, κάθε φορά που περνούσαμε από κάποια καφετέρια αναστέναζε: “Αχ, αυτή η νεολαία…. όλο καφέδες πίνει και καπνίζει… Χαραμίζουν τα νιάτα τους!”. Αλλά και όποιος είχε ανάγκη από βοήθεια, τον βοηθούσε όπως μπορούσε. Ακόμα και τα φρούτα από το περιβόλι μας μοίραζε στους αστυνομικούς και τους εργάτες του Δήμου της Φιλοθέης».
Πώς αντιμετώπιζε τις αναποδιές της ζωής και τι σας συμβούλευε;
Έθετε πάντα τους στόχους του και έβαζε το κεφάλι κάτω και προχωρούσε. Μας έλεγε… να μην ξεχνάμε ότι “η ζωή είναι καθημερινά ένας Ατελείωτος Αγώνας”. Εμείς πάμε τη ζωή εκεί που θέλουμε, με το πώς αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά. “Να κάνετε πράγματα συνέχεια και να μην κάθεστε”. Μας συμβούλευε πως ό,τι και να μας συμβεί, να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και να ξαναρχίζουμε την προσπάθεια. Με καινούργια δύναμη, αφήνοντας τα άσχημα πίσω, όπως έκανε εκείνος με την πρώτη αποτυχημένη προσπάθειά του στη Βοστόνη, που τον πείσμωσε περισσότερο...
Πώς πήρατε την απόφαση γι’ αυτό το βιβλίο;
Έχοντας τέτοια ακούσµατα από µικρό παιδί από τον παππού µου, πώς θα µπορούσα να κάνω διαφορετικά από το να προσφέρω και εγώ τα έσοδα από τη συγγραφή του βιβλίου αυτού σε φιλανθρωπικά Σωματεία για τα παιδιά, µέσω του μη κερδοσκοπικού Σωματείου «Lifeline Hellas» που είμαι μέλος του Δ.Σ. τα τελευταία 12 χρόνια και του «Μαζί για το παιδί», αλλά και να κάνω γνωστή την ιστορία αυτή, παρουσιάζοντάς την σε όσα περισσότερα σχολεία και ιδρύµατα µπορώ.
Σας ευχαριστούμε!
Στέλιος Κυριακίδης - Ο άνθρωπος που έτρεξε για έναν ολόκληρο λαό
Το πείσμα και η αφοσίωσή του στη μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, τον έκαναν να ξεπεράσει τον εαυτό του και να πετύχει το ακατόρθωτο!
Το 1946 γίνεται ο 50ός Διεθνής Μαραθώνιος της Βοστόνης, η πρώτη μεγάλη αθλητική διοργάνωση μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας μικρόσωμος και υποσιτισμένος Έλληνας αθλητής έχει ξεπουλήσει τα υπάρχοντά του για να συμμετάσχει στον αγώνα, προκειμένου να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας στη ρημαγμένη από τον πόλεμο πατρίδα του. Οι ελπίδες του για νίκη ελάχιστες, παρά το λαμπρό αθλητικό του παρελθόν. Άλλωστε, οι αμερικανικές εφημερίδες τον αποκαλούν «κοκαλιάρη Έλληνα». Οι γιατροί τού απαγορεύουν να τρέξει λόγω του υποσιτισμού του. Κι όμως, η αποφασιστικότητα, το πείσμα και η αφοσίωσή του στο μεγάλο σκοπό, τον κάνουν να ξεπεράσει τον εαυτό του και να τερματίσει νικητής φωνάζοντας «Για την Ελλάδα!»
Είναι ο Στέλιος Κυριακίδης, ο αθλητής που, χάρη στη νίκη του, κατάφερε να συγκεντρώσει σημαντική ανθρωπιστική και χρηματική βοήθεια για την Ελλάδα των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, συνδέοντας το όνομά του με την αγάπη για τον αθλητισμό και την αξία της προσφοράς. Η ανθρωπιστική βοήθεια (τρόφιμα, ρουχισμός και φάρμακα) και το χρηματικό ποσό των 250.000 δολαρίων που συγκεντρώνει μετά τη νίκη του από τους ομογενείς της Αμερικής, ονομάζεται «Πακέτο Κυριακίδη», κάνοντας αυτή τη νίκη ακόμα πιο μεγάλη στη βασανισμένη Ελλάδα της μετακατοχικής περιόδου. Αναγνωρίζεται ως εθνικός ήρωας και τιμάται για την προσφορά του με το παράσημο του Μεγαλόσταυρου Χρυσού Φοίνικα.
Σύμφωνα με το TheHollywoodReporter.gr αυτή τη στιγμή γυρίζεται ταινία στο Hollywood από τη Disney για τη ζωή του Έλληνα δρομέα με τίτλο «Kyriakides». Το σενάριο της ταινίας θα γράψει ο Bill Wheeler, ενώ στην παραγωγή βρίσκουμε τους Mark Ciardi, Gordon Gray, αλλά και τους Πάρη Κασιδόκωστα και Τέρι Ντούγκας. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο αναμένεται να δούμε τον Tom Hiddleston, πρωταγωνιστής στο «Thor».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου